ایده هایی جالب برای خوراکی با تم یونیکورن و پری دریایی

اغلب مردم در سراسر جهان، پیش از شیوع بیماری کووید-۱۹ نیز از نابرابری زندگی شهری رنج می‌بردند که البته گسترش کروناویروس جدید، تفاوت توانایی فقرا و ثروتمندان در مقابله با بحران کنونی را بیش از پیش به تصویر کشید.

به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، بشر از زمان ظهور تا به امروز با مسئله نابرابری دست و پنجه نرم کرده که البته هر روز بر شدت وضعیت نابسامان آن افزوده شده است. در چند دهه اخیر، بحران تغییرات اقلیمی و آلودگی هوا نیز به مشکلات شهرنشینی افزوده و همین امر شکاف طبقاتی را بیش از پیش شدت بخشیده است. از همه مهم‌تر، ظهور ویروس کرونا زندگی مردم سراسر جهان را با مشکلات جدی‌تری روبرو کرده و فقرا و گروه‌های آسیب‌پذیر جامعه را به طور بی‌رحمانه‌تری تحت تاثیر قرار داده است. از شرایط دورکاری گرفته تا دسترسی به فضاهای سبز، امکانات درمانی و نحوه حمل و نقل، مردم با درآمدها، نژادها و جایگاه‌های اجتماعی مختلف، شرایط متفاوتی را تجربه کرده‌اند.

با این حال، شیوع بیماری کرونا مقامات رسمی را آگاه‌تر از قبل کرد و نشان داد که هرچه اختلاف طبقاتی بین مردم یک شهر کمتر باشد، مقابله با یک بحران نظیر کووید-۱۹ راحت‌تر خواهد بود. در همین راستا، بسیاری از برنامه‌ریزان تلاش کرده‌اند افراد آسیب‌پذیر را بیش از قبل مورد حمایت خود قرار دهند تا بهتر بتوانند مشکلات ناشی از ظهور این ویروس جدید را به حداقل برسانند. در نتیجه، بسیاری از طراحان دست به ایده‌پردازی زده و بسیاری از مقامات رسمی در سراسر دنیا، تغییرات قابل توجهی برای کاهش نابرابری و تغییرات اقلیمی به وجود آورده‌اند. البته پیش از این نیز اقدامات موفقیت‌آمیز بسیاری برای حل دو بحران فوق صورت گرفته بود و پیامدهای مثبتی در پی داشت.

کیبرا بزرگ‌ترین محله فقیرنشین در نایروبی، پایتخت کشور آفریقایی کنیا به شمار می‌رود که بیش از ۳۰۰ هزار نفر جمعیت را در خود جای داده است. وضعیت لوله‌کشی آب سالم و بهداشت در این منطقه بسیار ضعیف است و ساکنان آن به فضاهای عمومی بسیار کمی دسترسی دارند. علاوه بر این، امکانات عمومی به ندرت در اختیار مردم قرار دارد و اغلب ساکنان برای رفع نیازهای خود مجبورند مسیرهایی طولانی را سپری کنند. از آن‌جا که تغییرات آب و هوایی در کیبرا از شدت بالایی برخوردار است، در نتیجه ساکنان منطقه در اغلب ایام سال، با سیل و سرازیر شدن آب‌های فاضلاب مواجه هستند. هر ساله، بیش از ۴۰ درصد خانه‌های سراسر منطقه را سیلاب فرا می‌گیرد و ساکنان را به آوارگی می‌کشاند.

گروهی از طراحان کنیایی در سال ۲۰۰۶ رویکردی را در کیبرا پیش رو گرفتند که طی آن، قرار بود وضعیت بهداشت و فاضلاب شهری با مشارکت مردم و از طریق توسعه مرحله به مرحله زیرساخت‌های موجود، بهبود یابد. خوشبختانه طرح فوق با استقبال گرم ساکنان کیبرا مواجه شد که در نتیجه، شبکه‌ای از فضاهای عمومی نظیر سواحل رود احداث شد و زیرساخت‌های قبلی نیز در مقابله با سیل و کاهش آلودگی هوا، بهبود قابل توجهی را تجربه کرد.

مونتری، شهر پایتخت ایالت شمال خاوری نوئوو لئون در کشور مکزیک، طی چند دهه اخیر رشد چشمگیر جمعیتی را تجربه کرده که همین امر، هزینه‌های اجتماعی و زیست محیطی بسیاری را برای آن در پی داشته است. در نتیجه افزایش جمعیت و جرائم ناشی از جنگ مواد مخدر کشور، بسیاری از ساکنان و تاجران مرکز شهر را به مقصد مناطق خودرومحور اطراف ترک کردند و همین امر منجر به کاهش تراکم در مرکز شد. در نتیجه، ساکنان در همان محل سکونتشان، به خدمات ضروری دسترسی پیدا کردند و دیگر نیازی به سپری کردن مسیرهای طولانی برای برآورده کردن نیازهای خود نداشتند.

در سال ۲۰۱۰، جرائم مرکز شهر مونتری به اوج خود رسید به طوری که منجر به مرگ دو دانشجو در حین رفتن به دانشگاه شد. بنابراین، مقامات دانشگاهی تصمیم گرفتند یا محل آموزش را به خارج از شهر منتقل کنند یا اینکه با همکاری جامعه راه حل مناسبی برای حل مشکل بیابند که در نهایت مورد دوم (یعنی مشارکت مردمی برای حل مسئله) انتخاب شد. در نهایت، یک جنبش سراسری در مونتری شکل گرفت که طی آن قرار شد مردم مناطقی متراکم در مرکز شهر ایجاد کنند، ساکنان بیرونی را به آن بازگردانند و در نهایت ایمنی و زیست‌پذیری را برای مونتری به ارمغان آورند.

ایجاد شهرک‌های خودکفا در مونتری، نتیجه پیمان دانشگاه با مردم بود که مزایای بسیاری برای شهر و ساکنان در پی داشت. در واقع، مونتری به گونه‌ای طراحی شد که ساکنان هر منطقه در محل سکونت خود به تمام امکانات خود دسترسی داشتند و دیگر نیازی به پیمودن مسیرهای طولانی برای رفع خدمات نبود.

در احمدآباد، بزرگترین شهر ایالت گجرات در غرب کشور هند، شهرنشینی در کنار تغییرات آب و هوایی منجر به گرمای شدید، کمبود آب، سیل و ضعف بهداشت عمومی شده است. مردم ساکن در محله‌های فقیرنشین بیش از سایرین تحت تاثیر این مشکلات قرار دارند چرا که خانه‌هایشان از امنیت کمتری در مقابل حوادث طبیعی نظیر سیل یا گرمای شدید برخوردار است. در این بین، آسیب‌پذیری زنان بسیار بیشتر از سایر اقشار جامعه است، چرا که اغلب آن‌ها درآمد خود را از طریق کار در منزل کسب می‌کنند.

موجی از گرما در سال ۲۰۱۰ منجر به مرگ بسیاری از ساکنان محله‌های فقیرنشین احمدآباد شد و همین امر، گروهی از مقامات را به برگزاری کلاس‌های آموزشی برای زنان این منطقه جهت مدیریت بحران‌های مشابه سوق داد. در نتیجه این امر اقدامات بسیاری  توسط زنان آموزش‌دیده برای حل مشکل صورت گرفت که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به سفید کردن بام خانه‌ها برای انعکاس نور خورشید و خنک نگه داشتن خانه‌ها، احداث سیستم‌هایی روی پشت بام‌ها برای جمع‌آوری آب باران طی بارش‌های شدید و در نهایت، نصب کنتورهای آب در منازل به منظور کمک به مردم در پیشگیری از هدر دادن آب اشاره کرد.